مهاجرت و تو

می دونی وقتی این گوشه از دنیا میای، انتخاب های زیادی برای معامله با گذشته و سرگذشت خودت داری. اتفاقا این بار آزادِ آزادی که انتخاب کنی بدون اینکه کسی تو رو به چیزی مجبور کنه.

انتخاب اول اینه که گذشته ات رو دور بریزی. کاملا با همه خوبی ها و بدی هاش دور بریزی. اون لحظه ای که جواب مثبت به پرونده پناهندگی ات دادن، به خودت بگی من دیگه به اون جغرافیا، آدم ها، و فرهنگ قبلی تعلق ندارم. ارتباطتت رو کاملا با جامعه قبلی قطع کنی. همه تمرکزت اینجا باشه. کدوم دوره آموزشی رو شرکت کنی، چطوری زبان یاد بگیری، جامعه میزبان چه چیزهایی رو دوست داره و چه چیزهایی رو دوست نداره و  

انتخاب دوم اینه که همه گذشته ات رو نگه داری. جامعه میزبان رو پس بزنی. هنوز اخبار کشور خودت رو تعقیب کنی، دوستانت همه شون از کشور خودت باشن، هر خیابون و ماشینی برات یادآور یه خاطره از کشور یا شبیه به یه خیابون و ماشین توی کشور خودت باشه. 

انتخاب سوم اینه که سعی کنی یه چیزی وسط این دو تا باشی، زبان اینجا رو یاد بگیری ولی اخبار کشور خودت رو تعقیب کنی. وقتی بیرون میری و خوش میگذرونی، یاد دوستان خودت بیافتی که این امکانات رو ندارن. قوانین اینجا رو رعایت کنی و دوست شون داشته باشی اما حسرت بخوری که چرا این قوانین توی کشور خودت یا وجود ندارن و یا اجرا نمیشن تا مردم کشور تو هم از زندگی شون لذت ببرن. 

در کل، هر انتخابی رو انجام بدی، با درد همراهه. دردِ دلتنگی، دردِ فراموشی، دردِ دور ریختن خودت.

مهاجرت اون چیزی نیست که ما از آدم ها توی حسابِ کاربری فیسبوک و اینستاگرام میبینیم. 

حس و حال این روزهام:

گوش کردن به سخنرانی محمد عادل همسر حمیرا نکهت در مراسم بزرگداشت او (سوند کلاود)

خودت ,کشور ,دردِ ,دوست ,جامعه ,اینه ,کشور خودت ,اخبار کشور ,جامعه میزبان منبع